Ne yanıma dönsem kemiklerim batıyor, yatamıyorum. Kah kendimi göğsünden kahpe kurşunla vurulmuş yerde son nefesini veren bir evlat yerine koyuyorum; kah enkaz altında üzerinde tonlarca beton olup da hala yaşama şanssızlığı-şansına sahip biri yerine. Emin olduğum tek şey var. Ben bu uykularımda beni ele geçiren kimlikleri yaşıyorum ya bin bir acısıyla; hah işte benden başka bu kabusları yaşaması gerekenler bunu yaşamıyor. Hatta en başta yaşaması gereken devlet-i aliler hiç yaşamıyor.

Duygusal acının insan üzerindeki etkisi tuhaftır. O acıyı önce kanıksamaya çalışırız, ki eğer yardımcı unsurlar varsa o acı alışıldık hale de gelir cidden. Oldu da ona alışamıyorsak red etme dönemi gelir. Red edip yok saymaya çalışırız, gözümüze gözümüze sokulana kadar. Sonra inkar dönemi gelir; yok saymaya çalışıp olmadığına dair deliller sunmaya çalışırız beynimize.

Ben, insan kızı Sis, o kadar acizim ki bu olan olaylar karşısında; elimden geleni yapmak bile acımı hafifletemiyor. Bir kamyon su yollamışım neye yarar?