İlk defa bu kadar zor bir anneler günü yaşayacağım. Zorluğum anne olmak-olmamakdan değil; veya anneme gidip gidememekten ( allahtan peder bey arazi oldu da anneme gidebiliyorum ). Sorunum oğluma yaşamımızın ne kadar çok değişeceğini anneler günü anlamı da katıp anlatmak ya da anlatmamak. Çünkü artık babası bizimle değil. Yani hala hayatımızda, hala biyolojik babası tabii ki. Ama biz artık çocuğumun bildiği aynı ev-yatakta yaşayan anne-baba değiliz - olamayacağız. Ve ben bunu 12 yaşındaki çocuğa nasıl anlatacağım bilmiyorum. Bir an; ki gece babasıyla geçen nahoş konuşmanın etkisiyle şeytan dedi ver dibine dibine. Sonuçta ben anneyim elimde anne olma gücü var. Bu gücü istediğimi yere batırmakta da çıkarmakta da kullanırım. Ama yanlış geldi yapmak, en azından henüz o kadar öfkelenmemişim ki yapmadım.

Sonuç diyeceğim de sonuç yok anlayacağınız üzere. Ben yarın sabah bildiğim en garip anneler gününü yaşayacağım. Ne yaşayacağım ben de bilmiyorum. Ama her erkeğe, her insan evladına naçizane bir önerim olacak.

Eğer kendinizden nebze şüpheniz varsa sakın çocuk sahibi olmaya kalkışmayın. Gün gelince ben alır başımı giderim; çocuğu da hayatı da çocuğu doğuran düşünsün deme özgürlüğünüz yok. Var olduğuna inanıyorsanız da dua edin ki çocuğu yaptığınız kadın ben gibi "sıçarım senin özgürlüğüne" deyip siz istemeseniz de sorumluluklarınızı size yaşatacak bir kadın değildir.

Ve unutmayın; biz yetişkinler kendi aramızda at misali tepişirken , olan arada taylara olur.

P.S. Rövanşı babalar gününe şeker...