Önce Can Yücel’in güzel bir yazısı: GİTMEK

Bugünlerde herkes gitmek istiyor. Küçük bir sahil kasabasına, bir başka ülkeye, dağlara uzaklara....
Hayatından memnun olan yok. Kiminle konuşsam aynı şey....
Her şeyi, herkesi bırakıp gitme isteği. Öyle “yanına almak istediği üç şey” falan yok.
Bir kendisi. Bu yeter zaten. Her şeyi, herkesi götürdün demek
Keşke kendini bırakıp gidebilse insan. Ama olmuyor. Hadi kendimize razıyız diyelim,
Ötekide olmuyor. Yani her şeyi yüzüstü bırakmak göze alınamıyor.
Böyle gidiyor işte. Bir yanımız “kalk gidelim” , öbür yanımız “otur” diyor. “Otur” diyen
Kazanıyor. O yan kalabalık zira.
İş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile, güvende olma duygusu.... en kötüsü alışkanlık.
Alışkanlığın verdiği rahatlık, monotonluğun doğurduğu bıkkınlığı yeniyor.
Kalıyoruz.
Kuş olup uçmak isterken ağaç olup kök salıyoruz.
Evlenmeler.... Bir çocuk daha doğurmalar... Borçlara girmeler... İşi büyütmeler.
Bir köpek bile bizi uçmaktan alıkoyabiliyor. Misal, ben....
Kapıdaki rex’i bırakıp gidemiyorum. Değil bu şehirden gitmek, iki sokak öteye taşınamıyorum. Alıp
Götürsem gelmez ki....
Bütün sokağın köpeği olduğunun farkında. Herkes onu, o herkesi seviyor.
Hangi birimizle gitsin?
“Sırtında yumurta küfesi olmak” diye bir deyim vardır; evet, sırtımızda yumurta küfesi var.
Hepimizin. Kendi imalatımız küfeler. Ama eğretide yaşanmaz ki bu dünyada. Ölüm var zira.
Ölüme inat tutunmak lazım. İnadına kök salmak lazım.
Bari ufak kaçışlar yapabilsek.
Var tabii yapanlar. Ama az. Sadece kaymak tabakası.
Hepimiz kaçabilsek...
Bütçe, zaman, keyif...
Denk olsa. Gün içinde mesela...
Küçücük gitmeler yapabilsek.
Ne mümkün.
Sabah 09:00, akşam 18:00.
Sonra başka mecburiyetler.
Sıkışıp kaldık.
Sırf yeme, içme, barınmanın bedeli bu kadar ağır olmamalı.
Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.
Bir ömür karşılığı bir ömür yani.
Ne saçma.
Bahar mıdır bizi bu hale getiren?
Galiba.
Ben her bahar aşık olmam ama her bahar gitmek isterim.
Gittiğim olmadı hiç.
Ama olsun... istemek de güzel.
CAN YÜCEL



Ben de her baharı dört gözle beklerim. Bir yerlere gitmek için değildir beklemelerim. Hem zaten ne kadar istesem de gidemeyeceğimi bilirim. Herkes gitmek ister de kaç kişide vardır bunu başaracak yürek diye merak ederim.



Ben baharı çiçekler için beklerim. Bahar gelip her yer çiçeklerle bezenmeye başladı mı benimde içimde çiçekler açar, çocuklar gibi neşelenirim. Sürekli dağ bayır bir yerlere çıkarım. Salonumdaki ve balkonumdaki saksıların bakımını yaparım. Mevsimlik çiçeklerin yerini hazırlar soluğu çiçekçide alırım. Belki inanmayacaksınız ama her Pazar mutlaka çiçekçime uğrar birkaç çiçek alırım. Almasam bile çiçeklerin arasında dolanır, seyrederim. Bazen zamanın nasıl geçtiğini anlamam. Çiçeklerimi saksılarına ekip balkondaki yerlerine yerleştiririm. Karşılarına geçer seyrederim. Yerlerini değiştirir tekrar bakarım. Saksıların yerlerini bile düzenlemek ayrı bir törendir benim için. Tüm işler bitince hemen bir fincan kahve içerim.



Artık o günden sonra her sabah erkenden kalkılacak, o çiçeklerin hepsine bakılacak, kuruyan yaprakları kesilecek solan çiçekleri toplanacaktır. Her akşam hepsi özenle sulanacak, hepsi ile teker teker konuşulacak, okşanacaktır. Evde herkesin sevdiği, kendisine has ayrı bir çiçeği olur her zaman. Eşim nergis ve papatyacıdır. Her yıl en az bir tane kocaman bir papatya saksısı düzenlenir. Oğlum kaktüsleri ve difenbahyaları sever, kızım sakız sardunyayı ve sümbülü. Bense iflah olmaz bir petunyacıyımdır. En çok ilgilenen ben olduğum için en çok ta benim çiçeklerimden alınır. O çiçekler olmasa bu güzel baharda alıp başını gitme isteğine nasıl dayanılır….