Hani tarihte dönüm noktası olan günler vardır. Tarihin, siyasetin, dünya dengelerinin değiştiği zamanları mühürleyen günler. Kendi hayatımdaki böyle günler geldi geçenlerde aklıma. geçenlerde dediğim 11 Eylülde geldi aslında ama bu çook tembel bünye yazıyı anca bugüne oluşturabildi.

1980 darbesinin nihai kararını aldırtan olay burada okuyabileceğiniz Kudüs Mitingi diye adlandırılan olaydır. O dönemde Konya' da okuyan her lise ve ortaokul öğrencisi gibi ben de parti yanlısı üniversite öğrencileri ve teröristlerin okulları basıp bizleri zorla arabalara tıkıp Alaaddin Tepesi çevresindeki yürüyüşe götürmelerini yaşamıştım. Gördüğümüz eziyet ve terör daha ufak sayılan yaşlarımız sayesinde iyice gözümüzde büyümüştü. Karşı çıkanların kafalarının demir borularla patlatıldığını, katılmak istemeyenlerin dövüldüğünü görmemiz bizi asker çocukları olduğumuz halde karşı çıkmamaya zorlamıştı. Bizleri zorla yürüten teröristler çevremizde etten bir çember kurmuştu ki biz o yürüyüşten kaçamayalım. Et duvarının dışına kaçmaya çalışmak ise dövülmeyle hem de vahşice dövülmeyle sonuçlanıyordu. O ortamdan babası Konya' da Merkez komutanı olan bir erkek arkadaşımın babasının şoförünün ( asker ) gözüpekliği sayesinde kurtulabilmiştik. Düşünün ki nasıl günlermiş; onca asker polis subay baba çocuklarını bir şansla kurtarabilmiş oradan.

Nitekim ( ehehehu netekim diyesim geldi ) 6 gün sonra 12 Eylül darbesi oldu. Peki ben o gün neredeydim? Hacettepe tıp fakültesini kazanmış olan ablamın ingilizce dil muafiyet sınavı sebebiyle ( belki peder beyin olacakları bilip bizi toptan Ankaraya göndermesi de vardır bunun altında çünkü o dönemde Konya' da istihbarat kurmaylıkta mı ne görevliydi ) Ankara' da teyzemlerin evindeydim. Sabaha dair hatırladığım radyoda tv de sürekli çalan kahramanlık türküleri ve ablamın " ühühühü ben sınava giremiycem okuyamıycam" diye ağlaması. Anlatamadık kadına la devrim oldu, sokağa çıkma yasağı var, sınav falan her şey iptal diye.

Daha sonra aklıma gelen ise 17 Ağustos 1999 depremi. Onu da bilmeyen varsa hala buradan okuyabilir. Oğluşum daha iki aylıktı. Nereye sokağa çıkıyorsun iki aylık bebekle. Gerçi ilk panik, daha telefonlar kesilmeden ablamlara ulaşmayı başarmam ve eniştemin çıkın evden komutu ile evden çıktık. Sonra bu salak kadın üzerine sadece sabahlık alıp çıktığını fark edip eve giyinmeye geri dönmüştü. Ama sabah 8 dolaylarında bebek de acıkıp uyanınca pes etmiştim ve biz tüm o deprem dönemini evde geçirmiştik. Duvarların uğultusu hala aklımda.

Sonraki an ise 2003 de İstanbulda yapılan o bombalamalar. Buradan okuyabileceğiniz o terör eylemi sırasında iş yerimdeydim. Patlamaları çok güçlü olarak duyduk. Ama tv açık olmadığı için kötü bir şeylerin olduğunu ancak dükkanın olduğu caddeden geçen ambulans ve polis arabası trafiği artınca anlayabildik. Kötü bir gündü, an be an ya orada olsaydık ki olabilme ihtimali çok olan çok kişi vardı çevremde neler olurdu düşüncesi. Çevremden olay yerine meslek sebebiyle intikal edenlerin yaşadıkları.

Sonraki büyük taş ise tarihi, dini, siyaseti ve savaşları yönlendiren bir gün idi. 11 Eylül 2001. Buradan okuyabileceğiniz gibi günümüzdeki dünyanın şeklini sağlayan akıl ötesi bir olaydı. Hiç unutmadığım bir şey var ki tam da canlı yayında 2ci kuleye çarpan uçağı seyrederken ben müşterim olan Rüçhan Çamay ile telefonda konuşuyordum. Kadın dikkatimin dağıldığını anlayıp pek bir sert çıktı bana telefonda. Ben de TV seyretmiyormusunuz diye sormuştum. Verdiği cevap bile aklımda, ben akşam saatinden önce TV seyretmem demişti. Ve benim cevabım şu idi: " Rüçhan hanım, açın televizyonunuzu, şu anda dünya tarihi ve dengeleri değişiyor, artık bildiğimiz dünyada yaşamayacağız".

Yine önemli bir tarih aslında 15 Aralık 2003, ama nerde ne yapıyordum hatırlamıyorum, haa o tarihte Saddam yakalandı bir çukurda.

Şimdi bir düşünün tarih değişirken siz nerede ve ne yapıyordunuz? Sonra da şunu düşünün, eğer bu kadar acı ve terörün can aldığı bir dünyada terör sizin yaşamınıza damga vurabilmişse terörü durdurnak için ne yapıyorsunuz?