Dürüst olmamı istedi birisi. Ona ithafen son yazı olsun yine dedim ; istemedim aslında, ama başka şansım olmadı sanırım. Belki hayatta her şeyden ders alınabileceğini bildiğimden. Ya da ortalarda içimdeki öfkeyle dolaşmak istemediğimden. Belki de sadece anlayabildiğim için. Olmasını istemediğimiz ama kabullenmek zorunda olduğumuz şeyler var; can acıtsa da. Ve bilmek istemediğimiz ama öğrenmek zorunda olduğumuz şeyler var. Ve onlarsız yaşayamacağımıza inansak da gitmesine izin vermemiz gereken insanlar var hayatlarımızda. Ve aşksız sevişmemesi gereken insanlar var. Tenine baygın ama ruhuna dokunulamayan insanlarla yapılan anlık basit ve kalıcı ruh aldatmaları var. Odadan çıkarken o son geri dönüp bakışlarıyla insanı kahreden insanlar. Öyle işte...